Γράφει ο Δρ. Δαυίδ Γ. Συμεωνίδης, Ογκολόγος-Παθολόγος, Διδάκτωρ του Πανεπιστημίου Αθηνών, μέλος της Ευρωπαϊκής και της Αμερικανικής Ογκολογικής εταιρείας, πως όλο και πιο πολλά στοιχεία έχουμε στη διάθεση μας τα οποία αναδεικνύουν το πρόβλημα της διάγνωσης περιπτώσεων καρκίνου σε ολοένα και νεότερες ηλικίες και μάλιστα αρκετά συχνά καθυστερεί αυτή η διάγνωση. Αυτό αρχικά βέβαια ερμηνεύεται από το γεγονός πως ένα άτομο ηλικίας άνω των 50 ετών είναι λογικό να έχει μια κάποια επαφή με ιατρό για οποιοδήποτε θέμα ή ερώτημα υγείας, ενώ σε αυτήν την ηλικιακή ομάδα και οι ιατροί είναι πάντα πιο υποψιασμένοι στο ενδεχόμενο κάποιο σύμπτωμα να σχετίζεται με κάποιο είδος καρκίνου. Επίσης, τα πρωτόκολλα παρακολούθησης ξεκινούν τον έλεγχο μετά την ηλικία των 40 ανάλογα με την εντόπιση. Συνεπώς άτομα μικρότερης ηλικίας διαφεύγουν από τις κατηγορίες προληπτικού ελέγχου, ενώ ταυτόχρονα ένα σύμπτωμα σε νέο άτομο πιο συχνά θα οδηγήσει τον ειδικό στην αναζήτηση άλλων αιτιών, λαμβάνοντας υπόψιν και το άγχος της σύγχρονης εποχής, παρά κάποια νεοπλασματική νόσο. Γι’ αυτό άλλωστε έχουμε και κάποιες μικρές μελέτες που φανερώνουν πως συχνά διαγνώσεις καρκίνου σε νεότερες ηλικίες αφορούν προχωρημένα στάδια και συχνά καθίσταται αδύνατη η πλήρη ίαση της νόσου.
Μέχρι τώρα η σχέση καρκίνου-ηλικίας ήταν ανάλογη, καθώς με την πάροδο των ετών αυξάνεται ο κίνδυνος διάγνωσης καρκίνου. Συνεπώς, αυτή η τάση των τελευταίων ετών να έχουμε εμφάνιση κάποιων ειδών καρκίνου σε μικρότερες ηλικίες ξεφεύγει της προηγούμενης σχέσης και συχνά της προσοχής των ειδικών ιατρών. Μάλιστα μια μελέτη καταγραφής σε 36 χώρες έδειξε πως στις 19 από αυτές υπάρχει μια αύξηση του καρκίνου παχέος εντέρου στην ηλικία κάτω των 50 ετών με αντίστοιχη συχνά μείωση της συχνότητας διάγνωσης σε μεγαλύτερες ηλικίες.
Ως παράγοντες πρέπει να θεωρηθούν κάποιες μη σταθερές μεταβλητές, καθώς για να οδηγούμαστε σε αυτήν την τόσο σημαντική αλλαγή χρειάζεται να έχει αλλάξει ο τρόπος ζωής μας. Η παχυσαρκία αρχικά ενοχοποιείται, με τα ποσοστά της να είναι αυξημένα σε ανεπτυγμένες χώρες (όπου και βλέπουμε τις πιο συχνές διαγνώσεις καρκίνου παχέος εντέρου, παγκρέατος, νεφρού και μήτρας σε νεότερα άτομα), ακολουθεί η μεγαλύτερη ηλικία γέννησης του πρώτου παιδιού που ίσως συσχετίζεται με πιο συχνή εμφάνιση καρκίνου σε μαστό και ενδομήτριο, ενώ ίσως υπάρχει κάποια σχέση και με τη λήψη αντισυλληπτικών. Τέλος, σημαντικό ρόλο έχει το κάπνισμα, όπου γνωρίζουμε τη σχέση του με τον καρκίνο του πνεύμονα, λάρυγγα και οισοφάγου.
Λαμβάνοντας συνεπώς υπόψη όσα αναφέραμε ο καρκίνος τείνει να μην είναι πια μόνο μια νόσος της τρίτης ηλικίας. Τι σημαίνει αυτό; Πως χρειάζεται σε κάθε ηλικία να μην υποτιμούμε κανένα σύμπτωμα και να αναζητούμε ιατρική εξέταση από την μεριά των πολιτών και από την μεριά των ιατρών, να είμαστε πιο ευαίσθητοι στην πιθανότητα ύπαρξης κάποιας νεοπλασίας, ακόμα και σε άτομο μικρής ηλικίας. Το οικογενειακό ιστορικό διαδραματίζει ιδιαίτερο ρόλο και δεν πρέπει να το αγνοούμε ποτέ.