Ο καρκίνος του παχέος εντέρου αποτελεί τον τέταρτο σε συχνότητα καρκίνο και τη δεύτερη αιτία θανάτου από καρκίνο στις ΗΠΑ, παρόλο που τα τελευταία έτη παρατηρείται μια μείωση στη συχνότητα διάγνωσης της νόσου με αντίστοιχη βελτίωση και των ποσοστών θανάτου. Αυτό οφείλεται στις βελτιωμένες μεθόδους διάγνωσης της νόσου καθώς και των θεραπευτικών επιλογών.
Ένα ανησυχητικό στοιχείο είναι η αλλαγή που διαφαίνεται στις ηλικίες διάγνωσης καθώς υπάρχει μια μικρή ετήσια αύξηση σε άτομα κάτω των 50 ετών με μια αντίστοιχη μείωση σε άτομα άνω των 65 ετών. Μάλιστα υποστηρίζεται πως στην επόμενη δεκαετία θα παρατηρηθεί αύξηση περιστατικών στην ηλικιακή ομάδα 20-34 ετών. Αν και αυτό δεν έχει σαφώς ερμηνευθεί πιθανόν να υπάρχουν μοριακές και άλλες παθολογοανατομικές διαφοροποιήσεις στον ίδιο τύπο καρκίνου που σχετίζονται με την ηλικία, με τη διαφορά να αφορά το όριο των 45 ετών.
Κατά μέσο όρο στο 20% των περιπτώσεων σχετίζεται με κάποιο οικογενειακό σύνδρομο καθώς υπάρχει κάποιο έτερο μέλος της οικογένειας με ίδια διάγνωση της νόσου. Το σύνδρομο Lynchπαρουσιάζεται στο 2-4% των περιπτώσεων με καρκίνο παχέος εντέρου, είναι κληρονομικό και η διάγνωση του είναι πλέον σχετικά εύκολη και ασφαλής. Οι οικογένειες που φέρουν το σύνδρομο βρίσκονται υπό τακτικό και συγκεκριμένο έλεγχο για οποιαδήποτε νόσο σχετίζεται με αυτές τις μεταλλάξεις.
Αρκετές μελέτες υποστήριξαν τον προστατευτικό ρόλο της βιταμίνης d στη μείωση του κινδύνου για καρκίνο παχέος εντέρου. Αν και φάνηκε μια διαφορά στην επιβίωση υπέρ αυτών με υψηλότερα επίπεδα της βιταμίνης, εντούτοις η χορήγηση προληπτικά δεν φάνηκε έως τώρα να μειώνει τον κίνδυνο της νόσου. Επιβαρυντικοί παράγοντες αποτελούν η συχνή κατανάλωση κόκκινου κρέατος, το αλκοόλ, η παχυσαρκία, η μειωμένη άσκηση, ο διαβήτης, ενώ προστατευτικοί παράγοντες φαίνεται να είναι η λήψη αντιφλεγμονωδών και ασπιρίνης αν και ακόμα δεν έχει αποδειχτεί το όφελος από προληπτική χορήγησή τους.
Για την αντιμετώπιση του καρκίνου στο παχύ έντερο απαιτείται καλή συνεργασία ειδικού Ογκολόγου, χειρουργού με ειδίκευση σε ογκολογικές επεμβάσεις και σαφώς παθολογοανατόμου. Πρόοδος έχει σημειωθεί στις χημειοθεραπείες, στην ανοσοθεραπεία και στις στοχεύουσες θεραπείες.