Η επίπτωση του καρκίνου στο στομάχι παρουσιάζει τις τελευταίες δεκαετίες μια σταδιακή μείωση στη Δύση με αντίστοιχη όμως αύξηση σε χώρες της Ανατολής. Παρόλα αυτά παραμένει ένα σημαντικό πρόβλημα καθώς ετησίως σχεδόν 1 εκατομμύριο άνθρωποι χάνουν τη ζωή τους με διαγνωσμένο καρκίνο στομάχου.

   Επιδημιολογικά πρόκειται για τον 5^ο σε συχνότητα καρκίνο παγκοσμίως και δυστυχώς την 3^η αιτία θανάτου από καρκίνο. Υπάρχουν σαφείς γεωγραφικές διαφορές υποδηλώνοντας πως σημαντικό ρόλο στην εμφάνισή του έχει ο τρόπος ζωής και οι διατροφικές συνήθειες κάθε περιοχής. Πιο συχνά γίνεται διάγνωση στη Β. Ασία, κεντρική και Ν. Αμερική καθώς και στην κεντρική Ευρώπη, ενώ στην Ιαπωνία τη Κορέα και τη Κίνα είναι ο πιο συχνός καρκίνος στο αντρικό φύλο και η πρώτη αιτία θανάτου από καρκίνο. Τα τελευταία έτη παρατηρείται μια πιο πρώιμη διάγνωση της νόσου κάτι που μπορεί να οδηγήσει και σε πιο πιθανή πλήρης ίαση της νόσου.

   Το πιο συχνό είναι το αδενοκαρκίνωμα που διαχωρίζεται μετά ανάλογα με την εντόπισή του στο στομάχι και ανάλογα με μια ακόμα ιστολογική κατηγοριοποίηση σε διάχυτου και εντερικού τύπου. Το εντερικού τύπου μάλιστα σχετίζεται πιο συχνά με ελικοβακτηρίδιο του πυλωρού, το κάπνισμα, διαιτητικούς παράγοντες, ενώ αμφισβητείται ως τώρα η σχέση του με το αλκοόλ. Σε πολλές δυτικές χώρες υπάρχει μια μείωση στην εμφάνιση του εντερικού τύπου, που όμως ακολουθείται από αύξηση του διάχυτου τύπου κάτι που ακόμα δεν έχει λάβει τεκμηρίωση.

   Αρκετά συχνά ο καρκίνος του στομάχου μπορεί να σχετίζεται και με κληρονομικά νοσήματα, όπως είναι ο κληρονομικός διάχυτος καρκίνος στομάχου, όπου υπάρχουν πλέον σαφείς οδηγίες παρακολούθησης του συνδρόμου. Ένα άλλο είναι το σύνδρομο Lynch που σχετίζεται και με άλλους καρκίνους, όπως στο γυναικολογικό σύστημα και στο ουροποιητικό. Τα μέλη της οικογένειας βρίσκονται υπό συνεχή κλινικό και απεικονιστικό έλεγχο. Επιπλέον σύνδρομα είναι το Juvenilepolyposis, το Peutz Jeghers, η οικογενής πολυποδίαση, για τα οποία πλέον η διάγνωση τίθεται σχετικά εύκολα, αφού γνωρίζουμε τα γονίδια που τα προκαλούν και μπορεί να γίνει ανίχνευσή τους και αντίστοιχος έλεγχος στην οικογένεια του ασθενή.

   Αυτό δηλώνει την ανάγκη του γενετικού ελέγχου και του οικογενειακού ιστορικού με σκοπό να προστατευθούν τα μέλη από την εμφάνιση κάποιου είδους καρκίνου, αλλά και να υπάρξει έγκαιρη εύρεσή του.

   Για την αντιμετώπιση της νόσου χρειάζεται συνεργασία του Ογκολόγου, με ειδικό χειρουργό σε καρκίνους πεπτικού συστήματος και ακτινοθεραπευτή. Η θεραπεία περιλαμβάνει συγκεκριμένη αλληλουχία κινήσεων, ενώ πλέον χρησιμοποιούνται μαζί με τη χημειοθεραπεία και στενευμένοι παράγοντες για ειδικές μεταλλάξεις και η ανοσοθεραπεία.